יוסל בירשטיין

דער בריוו

יוסל בירשטיין

דער בריוו

Add to my favorites Remove from my favorites

דער בריוו, געשיקט צום פעטער, איז צוריקגעקומען אומגעעפנט און אויפן קאנווערט איז געווען צוגעשריבן מיט א בלויער שריפט: "געשטארבן".

דער פעטער איז געווען אן אלטער מאן און צוזאמען מיט דער מומען האט ער געוווינט אין די הינטערשטע קעמערלעך פון זיין שפייז-געוועלבל, וואס זיי האבן געהאט אין א קליין, זאמדיק געסל, אין אן ארעמער געגנט פון דער שטאט. זיי האבן קיין קינדער נישט געהאט, געלעבט קארג און קוים געגעסן צו דער זעט. ווען איך בין געקומען אין לאנד האבן זיי אפגערוימט א קעמערל איך זאל דארטן וווינען. די קרובים איז נישט געפעלן געווארן, וואס איך וווין צוזאמען מיט די אלטע לייט און זיי האבן חושד געווען, אז איך בין געקומען אהער ווארטן אויף דער ירושה. פון די קרובים האב איך זיך דערוווסט, אז דער פעטער האט אויפגעבויט אין צענטער פון שטאט א גרויס הויז מיט א סך דירות און איינע איבערגעלאזט ליידיק.

– ער וועט זיך קיין מאל אהין נישט אריינציען – האט מיר איינער פון די קרובים געזאגט, – ווייל ער מיינט, אז אויב ער וועט דאס טאן, וועט ער שטארבן און ער וויל, אז פונקט ווי מיר, זאל אויך די דירה ווארטן אויף זיין טויט.

מ'האט אים גערופן מיכל און ער איז געווען א קרוב פון דער מומעס צד. זיי זענען אלע געווען דער מומעס קרובים און איך בין געווען דער איינציקער פון פעטערס משפחה, וואס איז געבליבן לעבן נאך דער מלחמה.

אין די אוונטן זענען די קרובים זיך אפט צונויפגעקומען ביים פעטער, גערעדט וועגן פאליטיק, געלט און געשאצט די ווערט פון הויז, וואס זיי וועלן אפנעמען בירושה. דער פעטער, א הויכער, שווערלייביקער, מיט א מאסיוון קאפ, האט זיך זעלטן אריינגעמישט אין זייערע רייד, און אויב ער האט דאס געטאן, האט ער ביים רעדן איינגעבויגן זיין מאסיוון קאפ צום לינקן אקסל, א סימן אז ער איז זיי מבטל. אז דער פעטער האט נישט געהאט קיין דרך ארץ פאר א מענטש, פלעגט ער, ביים ריידן מיט אים, בייגן דעם קאפ צום לינקן אקסל.

ס'האט דעם פעטער נישט געארט, וואס זיי ריידן אן רמזים וועגן דער ירושה. – דאס וויל ער דאך. – – האט מיר מיכל געאגט, – ער איז זיכער, אז וואס שטארקער מיר וועלן ווארטן, אלץ לענגער וועט ער לעבן.

מיכל איז געווען אן אומרויקער מענטש, פלעגט זיך שטעכן מיט א פינגער אין אויער אדער ציפן א שטייפע האר פון דער נאז.

כ'האב געוווינט אין טונקעלן צימערל און זיך איינגעהערט אין דער פארעניש פון פעטער און דער דארער, איינגעשרומפענער מומען, וואס, ווען קיינער איז אין געוועלבל נישט געווען, איז זי געזעסן אויף א נידעריק בענקל און מיט א דאוון ניגון זיך איינגעחזרט אויף אויסנווייניק די חובות פון די קונים.

איין מאל האב איך זיך גענומען די מי און אפגערייניקט דאס הייפל פון די קאסטנס, בלעכן און אנדער אלטווארג, כדי איך זאל זיך קאנען באנוצן מיטן הינטערשטן אריינגאנג. דער פעטער האט געזען וואס איך טו, גארנישט געזאגט, נאר פארנאכט, ווען איך בין צוריקגעקומען, איז דאס הייפל געווען פארווארפן ווי פריער און דער אריינגאנג פארלייגט. דער פעטער האט נישט ליב געהאט קיין ענדערונגען. אויף צו מארגנס האב איך געטראפן אין גאס איינעם פון די קרובים און יענער האט מיך געפירט ווייזן דאס הויז. מ'האט אים גערופן נחום. ער איז געווען א בחור און געהאט א בלויען פלעק אויפן פנים, וואס האט פארנומען א האלבע באק. ער האט אפט געשנייצט די נאז, אריינלייגנדיק דאס גאנצע פנים אין דער גרויסער, קאלירטער פאטשיילע.

– מיינסט, אז ער דארף שנייצן די נאז? – האט דער פעטער מיר א מאל געזאגט וועגן אים. – דאס טוט ער, כדי צו פארשטעלן אויף א וויילע דעם פלעק.

דער פעטער האט קיין מאל נישט געלאכט, נישט געשמייכלט.

אויפן וועג צום הויז האט נחום מיר געגעבן אנצוגעהערן, אז די קרובים זעגען זיכער, אז איך ווארט אויף דער ירושה און בין שוין ביים פעטער אויף א וועג.

– פאר וואס, מיינסטו, לאזט ער דיך וווינען הינטערן געוועלבל און ער גיט דיר צו עסן, אזא קארגער ווי ער איז? ס'איז אים נישט גענוג וואס מיר ווארטן, ער דארף האבן איינעם די גאנצע צייט לעבן זיך, וועט ער זיין זיכער, אז ער וועט לאנג לעבן. וועסט שוין פון אים נישט אוועק.

נחום האט גערעדט מיט א שווער, עטוואס נאסלעך קול, וואס האט דערמאנט אין ווילגאטנע ווענט. ער האט געליטן פון א כראנישער פארקילונג און ס'איז נישט אמת געווען, וואס דער פעטער האט וועגן אים געזאגט, אז ער האט נישט וואס צון שנייצן.

כ'האב זיך אנגעהויבן דערווייטערן פון די קרובים, אין די אוונטן נישט געזעסן מיט זיי צוזאמען, אבער דורכן דינעם ווענטל פלעג איך הערן זייערע רייד. זיי האבן ליב געהאט צו שפארן זיך און גיין אין געוועטן. כ'האב איין מאל אנגעציילט פופצן געוועטן אין איין אוונט; א געוועט, צי שלאנגען האבן ליב פייכטקייט אדער טריקעניש; צי דער הויפט טויער פון שטאטישן פארק איז אויף מערב אדער דרום; א געוועט וועגן א מין צוקערלעך, וואס ווערן געפאקט אין פושקעס – צי די פושקעס זענען ניי און די צוקערלעך אלט, אדער פארקערט. זייערע רייד האבן זיך אריינגעגליבעט אין מיין מוח, ביי נאכט האב איך געחלומט וועגן דעם און באגינען האבן אפגעריסענע ווערטער און פסוקים זיך נאך געוואלגערט אין מיין געמיט ווי שיריים פון א נעכטיקער מסיבה.

דער פעטער האט באמערקט, אז איך זונדער זיך אפ און ס'איז אים נישט געפעלן געווארן. ווען איך האב איין מאל געבראכט א מיידל מיט זיך, איז די מומע אונדז נאכגעגאנגען ביז צו דער שוועל און געבליבן שטיין. "איר נאמען איז מירא", האב איך איבערגעחזרט, נאר די מומע האט זיך נישט גערירט פון ארט און געקוקט מיט ווונדער און נייגער. שפעטער האט דער פעטער אריינגעבראכט אן אלט געבאקענע חלה, וואס ער האט נישט געקאנט פארקויפן, און א פלעשל סאדע וואסער, כדי איך זאל האבן מיט וואס מכבד צו זיין מיין גאסט.

אין יענע טעג האב איך באשלאסן אוועקצוגיין פון פעטער. ווען די קרובים האבן זיך דערוווסט, אז איך גיי אין א קיבוץ, האבן זיי געלאכט פון מיר און דער פעטער האט נישט געגלייבט, אז אזא זאך איז בכלל פאראן. שוין לאנגע יארן אז ער לעבט אין לאנד און ער ווייס, אז א קיבוץ איז אן אויסטראכטעניש. אבער בעת איך האב איינגעפאקט מיינע זאכן, איז ער אריינגעקומען אין קעמערל און געוואלט וויסן וווהין איך קלייב זיך.

– אין קיבוץ.

– ס'דאך נישטא קיין קיבוץ.

– כ'בין דארט געווען און געזען.

– ס'הייבט זיך נישט אן.

דער פעטער האט זיך געהאלטן ביי זיינס, אז קיין קיבוץ איז נישטא. ער האט נישט געהאט קיין בארד און די הויט אויף זיין פנים איז געווען געבלעך און מיט גריבלעך, ווי אין ציגל. זיין אונטערשטע ליפ האט זיך ארויסגעשטופט, ווי ער וואלט נישט געהאט קיין אויבערשטע ציין, און ריידנדיק האט ער געשלונגען די ווערטער. מ'האט זיך תמיד געדארפט כאפן וואס ער מיינט.

– ביסט מיין ברודערס זון און דו פארסט זיין צווישן פרעמדע?

פאמעלעך, ווי א שיף אויפן ים טוישנדיק איר ריכטונג, האט ער אויסגעדרייט צו מיר זיין מאסיוון קאפ און געזאגט:

-הער, האסט דאך א מאל געבראכט דא א מיידל, נעם זי און צי זיך אריין אין דער ליידיקער דירה, כ'גיב זי דיר אויף תמיד. – און פאמעלעך, ווי פריער, האט ער צוריק אפגעקערט זיין קאפ.

זיין גרויס רויטלעך אויער איז געווען באוואקסן מיט גרויע, פאר-פלאנטערטע הערעלעך און דערמאנט אן אריינגאנג פון אן אלטער הייל.

מיט דעם צוריקגעשיקטן בריוו בין איך געפארן אין שטאט זיך דערוויסן, וואס עס איז געשען.

צוקומענדיק צום זאמדיקן געסל, וואס האט זיך גערופן "רחוב הדרום" האב איך געזען אז די לאנדס פון געוועלבל זענען אפן און אין דער הויך, אויף דער וואנט, איז ווי תמיד געהאנגען דער שילד מיט שווארצע אותיות: מכולת, אונטער דעם, דעם פעטערס נאמען: מענדל קופער און נאך דעם – דער נומער 7.

אין געוועלבל איז קיינער נישט געווען, און אריינגייענדיק אין טונקעלן קעמערל, ווו זיי האבן געוווינט, האב איך געזען דעם פעטער שטיין מיט א טעפל אין דער האנט, גרייט אריינצוגיסן אין א צינקענעם טעלער דאס געקעכטס, וואס ער האט, זעט אויס, אפגעקאכט פאר דער מומען, וועלכע איז געלעגן קראנק. ער האט געהאלטן דאס טעפל ביי איין אויערל, עטוואס שיף, און א געפאלנקייט, אן אלטע, צוגעוווינטע געפאלנקייט, האט אראפגעווייעט פון די כלים, פון ארעמען געקעכטס און פון פעטער. ער און די מומע האבן זעלטן אויסגערעדט צווישן זיך א ווארט און א סך מאל האט ער געקוקט אויף איר ווי אויף אן אלטן שוך.

– דאס בין איך – האב איך א מורמל געטאן, ס'האט געדויערט, ביז ער האז מיך דערקענט און אריינגעשטעקט צוויי לויזע פינגער אין מיין האנט.

-וואס מאכסטו? – האט ער געפרעגט און נאך דעם געוואלט וויסן, צי איך בין געקומען אליין און ווו מיינע פעקלעך זענען.

שטייענדיק אין קעמערל האב איך פארשטאנען, אז דער פעטער האט די גאנצע צייט געווארט, איך זאל צוריקקומען און האט מסתמא אליין צוגעשריבן דעם צושריפט אויפן קאנווערט. זיכער האט ער עס געטאן. כ'האב זיך דערפילט אפגענארט און באליידיקט. כ'וועל אים אפגעבן דעם בריוו מיטן קאנווערט, האב איך געטראכט.

אייגנטלעך האב איך זיך שוין געהאט צוגעוווינט צום געדאנק, אז ער איז געשטארבן, און אין דמיון געזען ווי ער ליגט אויפן בעט מיטן פנים ארויף און טויטערהייט איז זיין גוף מאסיווער ווי ביים לעבן. ס'מויל עטוואס צעעפנט און אויך די אויגן אפן, אבער מער נישט בלוי, נאר פארגלייזט און פארטומטומט. דאס פנים באוואקסן מיט די הערעלעך פון נאכן טויט. ער ליגט מיט פארלייגטע הענט און דער שווערער בויך באוועגט זיך נישט מער, און די מומע זיצט לעבן אים אויפן נידעריקן בענקל, איינגעגראבן אין זיך און יאמערט. נאר אזוי ווי ביים לעבן, אזוי אויך טויטערהייט הערט ער נישט איר געוויין.

אצינד האב איך זיך געדארפט צוריק צוגעוווינען צו זיין לעבעדיק פנים.

– ביסט א קיבוצניק? – האט ער געפרעגט, נייגנדיק זיין קאפ צום לינקן אקסל.

כ'האב ארויסגענומען דעם בריוו און אים געגעבן. צוויי מאל האב איך געדארפט איבערחזרן ביז ער האט זיך געכאפט וואס איך מיין און אויך נאך דעם האט ער נישט פארשטאנען, וואס איך וויל. ער האט געלייענט אומגעדולדיק, צוריק אריינגעשטופט ס'בריוול אין קאנווערט און זיינע הענט האבן געציטערט.

– וואס, וואס איז עס? – האט ער ווידער געפרעגט. כ'האב פאוואליע אלץ איבערגעחזרט.

– ווער האט אנגעשריבן ס'ווארט? – האט ער געוואלט וויסן.

– כ'ווייס נישט. אפשר אין דער פאסט, – האב איך זיך געמאכט טרעפן.

– דו האסט געשיקט דעם בריוו?

– יא.

– נאך וואס האסטו געשריבן א בריוו?

כ'האב דערקענט לויט זיין פארשן, אז ער גלייבט מיר נישט און איז חושד, אז איך האב עס אפגעטאן די זאך און אליין צוגעשריבן דעם צושריפט, אז ער וועט גאר מיר חושד זיין, איז מיר פריער נישט איינגעפאלן.

מיט א מאל איז די קראנקע מומע, פלינק ווי א קעצל, ארויסגעשפרונגען פון בעט, א נעם געטאן דעם קאנווערט און אנגעהויבן לייענען. נאך דעם האט זי אויפגעהויבן איר פנים צו אונדז ביידן, א מאך געטאן מיט די הענט, ווי זי וואלט אונדז איינגעפאסט אין איין גרויסן סוד און געזאגט:

– שא, זאל מען קיינעם נישט דערציילן. זאל קיינער נישט וויסן.

די מומע איז שוין נישט אריין צוריק אין בעט. זי האט זיך אנגעטאן און גענומען פארען אין געוועלבל. דער פעטער האט זיך אוועקגעזעצט אויף א בענקל און זיך נישט באוועגט. נאך דעם האט ער אריינגעלייגט דעם בריוו מיטן קאנווערט אין קעשענע, אנגעטאן דאס ריינערע כאלאטל און ארויס אין דרויסן. כ'בין אריין אין טונקעלן קעמערל, ווו איך האב א מאל געוווינט. ס'האט זיך דארט גארנישט געביטן; אויפן בעט – דער אפגעדעקטער שעניק, דאס טישל פארדעקט מיט דער גרינער צעראטע און די ליידיקע פאליצעס, צוגעקלאפט צום ווענטל. דורכן פענצטער איז דער הויף געווען באלייגט מיט קאסטנס. כ'בין געווען מיד און זיך אוועקגעלייגט שלאפן.

ס'איז שוין געווען פינצטער, ווען די מומע האט מיך אויפגעוועקט און אריינגערופן עסן. דער פעטער איז שוין געווען צוריק פון גאס, געזעסן ביים טיש אין א ווייס העמד, זיין פנים אפראזירט און די שפיצן פון זיינע גרויסע אויערן האבן זיך גערייטלט אינעם ליכט. ס'צימער איז געווען ליכטיקער ווי תמיד. דער טיש אנגעשטעלט מיט מאכלים. די מומע האט דערלאנגט הייסע זופ און דער פעטער האט אנגעגאסן כוסות וויין, מ'זאל פריער מאכן א "לחיים". די מומע האט מיך נישט געלאזט זיך חידושן אויף דעם יום טובדיקן מאלצייט אין מיטן דער וואך. געשטופט מיך, איך זאל עסן און אז דאס איז נאך נישט אלץ; ס'קומט נאך פלייש און קאמפאט און לעקעך. דער פעטער איז געווען אויפגעלייגט, באריידעוודיק און געוואלט וויסן וואס איך טו. כ'האב אים געזאגט, אז איך ארבעט ביי בהמות.

– מעלקסט? – האט ער געפרעגט.

– יא.

– א ווייבערשע פאך, פאר וואס טוסטו נישט קיין מאנסבילשע ארבעט?

דעם בריוו האבן זיי מער נישט דערמאנט און זיי זענען געווען גוט צו מיר, ווי זיי וואלטן מיך באדארפט פאר אן עדות אויף זייער צד.

די לאנדס פון געוועלבל זענען געווען צוגעלייגט. מ'האט געגעסן פאמעלעך און ווען מיכל און זיין ווייב זענען אריינגעקומען, זענען זיי געבליבן אין א פארלעגנהייט און א ביסל צעטומלט, אבער די מומע האט זיי בארויקט: "ס'איז גארנישט. געקומען נעבעך אן אויסגעהונגערטער פון קיבוץ און גראד האבן זיך געמאכט עטלעכע ביינדלעך אפצוקאכן".

דער פעטער האט זיך נישט וויסנדיק געמאכט און אפילו נישט געענטפערט אויף זייער באגריסונג. ווי דער שטייגער ביי אלטע לייט, האט ער מיט די ליפן געקייט דאס פלייש און זיך אנגעגאסן נאך א כוס וויין.

זיי האבן נישט גערעדט וועגן בלייבן, ווען איך בין אויף צו מארגנס אין דער פרי אוועקגעפארן און א לאנגע צייט האב איך וועגן זיי נישט געהערט. ביז איין מאל, אין א נאכמיטאג, איז נחום, דער מיטן פלעק, מיך געקומען באזוכן. איך האב אים געזען אנקומען מיטן ברייטערן וועג, וואס האט געפירט צו די קי-שטאלן, וווי איך האב געארבעט, און אויך דא, ווו עס האבן זיך אנגעזען אפענע פעלדער און ווייטע בערג, איז נחום געגאנגען מיט אן איינזאמן גאנג, ווי א מענטש אין א טונקל געסל, לענגאויס א בלינדער וואנט.

ער האט געוואלט איך זאל זיך נישט חידושן אויף אים, וואס ער איז געקומען צו מיר אין קיבוץ. צייטן האבן זיך געביטן און ער האט באשלאסן זען ווי אזוי איך לעב. נישט ביי אים האבן די צייטן זיך געביטן, ער איז נאך אלץ געווען א בחור און געווארט אויף דער ירושה, נאר ביים פעטער האט זיך געביטן. ער האט דערציילט, אז די אלטע לייט וווינען שוין מער נישט אין די טונקעלע צימערלעך הינטערן געוועלבל, נאר האבן זיך אריינגעצויגן אין דער נייער דירה, אין גרויסן הויז, און אנגעשטעלט א מענטש אין געוועלבל, וואס זאל פאר זיי ארבעטן. יעדן טאג שפאצירן זיי צום ים, אין די אוונטן גייען זיי אין קינא און דער פעטער האט זיך אנגעקויפט א שאפע מיט ביכער. אז די קרובים קומען צו גאסט איז ער זיי מכבד מיט פרישער חלה און אפגעצוקערטן קאקאא. זיי ווייסן נישט, וואס עס איז פלוצלינג געשען מיט די אלטע לייט. עפעס האבן זיי געהערט וועגן א בריוו, וואס דער פעטער האט דערהאלטן און אז ער גייט אלע מאל אויף דער פאסט. און נחום האט געוואלט וויסן, צי איך ווייס עפעס וועגן דעם. דערפאר איז ער טאקע געקומן. אויך איצט האט נחום אריינגעשנייצט אין דער קאלירטער פאטשיילע, אריינלייגנדיק אין איר דאס גאנצע פנים. כ'האב איינגעזען, אז דער פעטער איז גערעכט געווען; נחום האט נישט געהאט וואס צו שנייצן.

מער זענען קיין קרובים צו מיר נישט געקומען. אבער איך בין געפארן אין שטאט אריין באזוכן דעם פעטער. כ'בין ארויף אויפן ערשטן שטאק און אנגעקלאפט אין דער טיר, נאר קיינער האט נישט געענטפערט. פון א שכן האב איך זיך דערוווסט, אז מיט א וואך אדער צוויי צוריק האבן זיך די אלטע לייט ארויסגעצויגן. און די דירה שטייט ווידער ליידיק. כ'בין אוועק צום זאמדיקן געסל, ווו דאס געוועלבל איז געווען. דער פעטער איז געשטאנען איינגעבויגן איבער א סטויג ברויטן, וואס זענען געלעגן אויפן דיל. ער האט געוואלט אננעמען עטלעכע מיט איין מאל, נאר די פאלעס פון זיין גרויען כאלאט האבן זיך צעעפנט און עטלעכע ברויטן האבן זיך געריבן אין זיין פארשוויצט לייב. ער האט זיי אראפגעלאזט, צוריק פארנומען די פאלעס, און בעת ער האט זיך ווידער איינגעבויגן האט ער מיט דער גאמבע צוגעהאלטן די לאצן, כדי דער כאלאט זאל זיך ווידער נישט צעעפענען. נאר סאיז אים נישט געלונגען. נישט געווען קיין קנעפ אויפן כאלאט און טראגנדיק האט ער געדריקט די ברויטן צו זיין נאקעטער ברוסט.

ער האט מיך דערקענט און נאכן אוועקלייגן די ברויטן אריינגעשטעקט צוויי לויזע פינגער.

– געווארט אויף דיר, – האט ער געזאגט.

כ'בין געווען דארשטיק און געוואלט א טרונק וואסער, האט ער אריינגעשריגן אין טונקעלן קעמערל און גערופן די מומע, זי זאל אריינברענגען א גלאז. קיינער האט נישט געענטפערט און ער איז אליין אריין אהין.

אויך דאס געוועלבל האט זיך נישט געענדערט. פאליצעס מיט שפייז, א פעסל הערינג, באבעס, קארטאפל, מעל, און ארום אן אפענע פודלע מיט צוקערלעך האבן זיך געיאוועט גרינע, פריילעכע פליגן.

דער פעטער איז ארויסגעקומען איבערגעטאן אין ריינערן כאלאט און אויך געטראגן א העמד אויף זיך. ער האט געווארט ביז איך האב זיך אנגעטרונקען מיט וואסער און נאך דעם געוואלט איך זאל גיין מיט אים.

– וווהין?

– א שטיקל וועגס, – האט ער געענטפערט.

בעת מיר זענען ארויס פון געוועלבל האט די מומע זיך באוויזן פון קעמערל און אונדז נאכגעקוקט דערשראקן.

אויפן אויטאבוס האט דער פעטער באצאלט פאר מיין בילעט. מיר זענען גאפארן צום צענטער פון שטאט און נאך דעם מיט א צווייטן אויטאבוס אין א ווייטער געגנט. נאך דעם האט ער מיך געפירט צווישן קליינע געסלעך. ער האט געוווסט דעם וועג און קיינעם נישט געפרעגט. ער האט זיך אפגעשטעלט לעבן א זאמדיק געסל און געוואלט איך זאל איבערלייענען דעם נאמען אויפן שילדל.

"רחוב הדרום", האב איך איבערגעלייענט.

– און איצט קום, – האט ער געזאגט.

איז דא נאך א גאס מיטן זעלבן נאמען, האב איך געטראכט און זיך געלאזט פירן.

דער פעטער האט מיך צוגעפירט ביז צום הויז נומער זיבן. איבער די לאדנס פון א געוועלבל איז געווען אנגעמאלט דער נאמען מ. קופער. דער פעטער האט ארויסגענומען א בריוו פון קעשענע און מיר דערלאנגט. כ'האב דערקאנט דעם קאנווערט.

– לייען איבער – האט ער געווונקען מיט אן אויג.

– געשטארבן – האב איך איבערגעלייענט דעם צושריפט.

– כ'האב אלץ אויסגעפונען – האט דער פעטער געזאגט – זיך נאכגעפרעגט אויף דער פאסט און אלץ אויסגעפונען. נישט איך – דער איז געשטארבן.

פלוצלינג האט ער א לאך געטאן. ס'ערשטע מאל האב איך געזען דעם פעטער לאכן. א קורץ געלעכטערל, ווי די טבע פון אלטע לייט, באגלייט מיט א הוסטנדיק קול.

– א טעות, זיי האבן געמאכט א טעות – האט ער איבערגעחזרט און זיין מאסיווער קאפ איינגעבויגן אין א זייט, ווי א זינקענדיקע שיף.

© פרויקט הסיפור הקצר 2024

Made with ☕ and 🚬 by Oddity

חפשו:

מנת סיפורים שבועית לתיבה

הירשמו לניוזלטר שלנו

אופס, זה פיצ'ר של האזור האישי.
האזור האישי פתוח רק למשתמשים רשומים. הירשמו בחינם עכשיו ותוכלו להנות מכל האפשרויות של האזור האישי!